Sway Pablo Beltran Ruiz/Norman Gimbel, 1954 Een klassiek dansnummer, dat is Sway. Een tijdloos nummer ook, dat vanaf de eerste vertolker in 1954, de befaamde crooner Dean Martin, door tal van wereldberoemde artiesten is gezongen. Van Cab Calloway tot Cliff Richard tot Michael Bublé tot vele anderen, allemaal zongen ze Sway en het publiek bleef ervan genieten. In 2004 werd het nummer ook opgenomen door Jennifer Lopez en haar man Marc Anthony voor de film ‘Shall we dance’, waarin Lopez samen met Richard Gere de hoofdrol speelt. De filmmaatschappij weigerde deze versie echter, omdat men bang was dat het liedje meer aandacht zou krijgen dan de film wanneer dit door Lopez werd gezongen. Uiteindelijk werd het nummer wel in de film opgenomen, maar dan gezongen door de Pussycat Dolls. De originele versie van Sway is het Spaanse Quien Sera ofwel ‘Wie zal het zijn (die van mij houden zal)?’. Dit werd geschreven en gecomponeerd door Pablo Beltran Ruiz. Norman Gimbel zorgde voor de Engelstalige versie Sway. Waar gaat het over? Over dansen! ‘Sway with me’ zegt de zanger tegen zijn liefje, wat zoveel betekent als ‘zwier met mij over de dansvloer’. Sway geeft uiting aan het heerlijke gevoel om samen op het ritme van de muziek te zwieren en te zwaaien. Dirk: “Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde, was ik er meteen weg van. Het arrangement is in een modern jasje gestoken, met prachtig Spaans gitaarspel door Hans van Gelderen. Ook de blazers zijn een verrijking voor dit nummer. Bij het beluisteren ervan denkt u misschien wel weer terug aan uw eerste dansuitvoering...” |
Spanish Eyes Bert Kaempfert/Eddie Snyder, 1965 1965 was een productief jaar voor de Duitse componist en orkestleider Bert Kaempfert. Dat jaar schreef hij twee liedjes die zijn plaats in de internationale muziekgeschiedenis voor eeuwig verankerden. Het nummer Strangers in the Night zag oorspronkelijk het levenslicht als filmmuziek, maar groeide uit tot een mega-hit toen Frank Sinatra het opnam. Die andere evergreen, Spanish Eyes, bracht Kaempfert aanvankelijk uit in een instrumentale versie met de titel ‘Moon Over Naples’. Voorzien van woorden leverde Spanish Eyes een hit op voor de Amerikaanse zanger Al Martino. Dat bleek het begin van een parade aan sterren die het nummer opnamen. Onder hen Elvis Presley, Engelbert Humperdinck, Andy Williams, Ray Conniff en, in een Engels-Nederlandse mix, Frans Bauer. Waar gaat het over? In Spanish Eyes neemt de zingende partij afscheid van een geliefde, waarschijnlijk een vrouw met prachtige blauwe ‘Spanish Eyes’. Hij stelt haar gerust: ‘Huil maar niet, want ik kom snel weer terug’, ‘this is just adios and not goodbye’. Dirk: “Wie kent dit nummer niet! Het is al door velen opgenomen, toch heb ik er bewust voor gekozen om dat ook te doen. Vooral omdat je als je dit liedje hoort heel erg de neiging krijgt om mee te zingen. Ik zou zeggen: houd u vooral niet in!” |
Where Do I Begin (Love Story) Francis Lai/Carl Sigman, 1970 ‘Love means never having to say you’re sorry.’ Die zin werd de meest aangehaalde passage uit de film Love Story, in 1970 gemaakt door Arthur Hiller naar het boek van Erich Segal. Love Story is met recht een liefdesdrama. Een eenvoudig maar prachtig verhaal over de liefde tussen twee jonge mensen, Oliver en Jenny, die uiteindelijk wreed wordt verstoord doordat het meisje ziek wordt en overlijdt. Evenals de film werd de titelsong van Francis Lai een geweldige hit, vooral in de uitvoering van crooner Andy Williams. In de film zelf werd het nummer echter zonder zang uitgevoerd. In later jaren is Love Story ook gezongen door onder meer Shirley Bassey en Nana Mouskouri. Waar gaat het over? Love Story is een film met een tragisch liefdesverhaal. Twee jonge mensen, pas getrouwd, hebben in elkaar de liefde van hun leven gevonden. Aan dat sprookje wordt bruut een einde gemaakt door de fatale ziekte van Jenny, waarna Oliver alleen overblijft met zijn herinneringen aan het meisje van zijn dromen. Die gevoelens van dramatiek en liefdevolle herinnering worden in het liedje treffend gevangen. Het nummer won dan ook een Oscar voor de beste filmmuziek. Dirk: “Als groot bewonderaar van Andy Williams heb ik dit nummer lang geleden tijdens een bruiloft mogen zingen. Toen vond ik het al prachtig. De tekst is vrij dramatisch, maar toch associëren veel jonge stelletjes dit nummer met echte liefde. Geluk en drama liggen dicht bij elkaar in het leven en dit liedje raakt dat gevoel. Het is een voorbeeld van hoe een love song moet zijn: goede tekst en een zeer gevoelige uitvoering. De prachtige vioolstukken zijn ingespeeld door ‘Fiddle Jack’, bekend van de Black Hills Country Band.” |
Speak Softly Love Nino Rota/Larry Kusik, 1972 ‘Waar ken ik dat toch van?’, denkt u misschien bij het horen van Speak Softly, Love. Goede kans dat u het herkent van wat door velen wordt beschouwd als de beste film allertijden: The Godfather. In deze maffiafilm van Francis Ford Coppola vormt het Love theme de herkenningsmelodie. Componist Nino Rota schreef het deuntje als onderdeel van de filmmuziek en ook in de latere Godfather-episodes keert deze muziek terug. De Engelse songtekst bij het nummer werd geschreven door Larry Kusik en onder de titel Speak Softly, Love op band gezet door de Amerikaanse crooner Andy Williams. Het is ook uitgebracht door Al Martino, die in The Godfather de rol speelt van zanger Johnny Fontane. Waar gaat het over? Over de liefde uiteraard. Hoewel geweld in The Godfather niet wordt geschuwd, speelt de liefde ook een rol in het verhaal. Hoofdpersoon Michael Corleone probeert in New York een relatie op te bouwen met zijn jeugdliefde Kay. Als er een aanslag wordt gepleegd op zijn vader, neemt hij wraak en vlucht daarna naar Sicilië. Hij trouwt, maar zijn vrouw komt om het leven door een autobom die voor hem bedoeld was. Terug in New York trouwt Michael alsnog met Kay en zij is het die hem smeekt om de maffiapraktijken stop te zetten. Voldoende reden voor een gevoelig Love theme als rode draad in de film. Dirk: “Op jonge leeftijd heb ik The Godfather voor het eerst gezien en daarna nog vele malen. Naast het verhaal werd ik ook geboeid door de prachtige muziekstukken. Later kreeg ik een LP van Andy Williams waar het nummer Speak Softly, Love op prachtige wijze werd vertolkt. Bij het selecteren van de nummers voor deze cd was de keuze voor dit liedje dan ook snel gemaakt. Ik heb geprobeerd om het gevoel dat Andy Williams er in legt te evenaren, inclusief de hoge slotnoot. Maar oordeelt u zelf.” |
Autumn Leaves Jacques Prévert/Joseph Kosma, 1945 / Engelse bewerking: Johnny Mercer, 1949 Autumn Leaves is van oorsprong een Frans liedje, geschreven voor een film met de bekende acteur/zanger Yves Montand in de hoofdrol. De woorden (en het filmscript) kwamen van de Franse dichter Jacques Prévert, terwijl zijn vriend Joseph Kosma voor de muziek tekende. Les Feuilles Mortes heette het aanvankelijk, ‘de dode bladeren’, maar toen Johnny Mercer in 1949 besloot het liedje in het Engels te vertalen vond hij dat een wel erg sombere titel. Hij maakte er Autumn Leaves van, ‘herstbladeren’. Eenmaal in een Engelstalige versie werd het nummer op grote schaal ontdekt en al begin jaren vijftig namen artiesten als Bing Crosby en Edith Piaf een cover op. Het was echter de instrumentale uitvoering van pianist Roger Williams waarmee Autumn Leaves echt doorbrak. Zijn melodieuze vertolking bracht hem in 1955 op de eerste plaats in de Amerikaanse hitparade. Het nummer is ook nadien door talloze artiesten opgenomen, waaronder Frank Sinatra, Tom Jones en Plácido Domingo. Waar gaat het over? Autumn Leaves is een sentimenteel liedje over een liefde die voorbij is. In de zomer waren er nog ‘kisses’ en de winter staat alweer voor de deur. ‘But I miss you most of all, my darling, when autumn leaves start to fall.’ Dirk: “Een paar jaar geleden vroeg een vriend aan mij of ik bij hem in de band wilde komen zingen. Door een drukke agenda heb ik dit helaas niet lang kunnen doen, maar dit ‘uitstapje’ heeft me wel Autumn Leaves opgeleverd. De band speelde dit alleen instrumentaal. Ik heb er de Engelse tekst bijgezocht en vond het een prachtig nummer. Klaas Versteeg heeft het Franse gevoel terug laten komen in het arrangement en Hans van Gelderen is verantwoordelijk voor de uitstekende gitaarstukken. Toen mijn vrouw de demo van dit liedje voor het eerst hoorde, was zij heel verrast. Misschien bent u dat ook wel.” |
Land Of Enchantment Michael M. Murphey/Don Cook/Chick Rains, 1989 De schrijver van Land of Enchantment, Michael M. Murphey, staat ook wel bekend als ‘de zingende cowboy’. In zijn liedjes beschrijft hij de schoonheid van de vrije natuur, met wilde paarden en woeste bergen, een felle zon boven de eindeloze prairie, snelstromende rivieren en oranjegekleurde vergezichten bij het krieken van de dag. Murphey bezingt het gevoel van het buitenleven en is daarmee een buitenbeentje in de muziekwereld. Land of Enchantment is ook zo’n liedje. Het is geen country, geen pop, geen blues maar misschien nog het best te omschrijven als cowboy-muziek. Het nummer gaat over New Mexico, een deelstaat van de Verenigde Staten die ligt naast de geboortegrond van Murphey in Texas. Land of Enchantment is officieel uitgeroepen tot ‘state ballad’, zeg maar het ‘volkslied’ van de staat New Mexico. Waar gaat het over? Land of Enchantment (land van verwondering of betovering) is de officiële bijnaam van New Mexico, een aanduiding die bijvoorbeeld wordt gebruikt op de nummerborden van inwoners van deze staat. In het lied van Michael M. Murphey gaat het om een dame uit New Mexico op wie hij verliefd is geworden. Samen keken ze naar de zonsondergang bij de Rio Grande, de belangrijkste rivier, terwijl zij hem toefluisterde: ‘Come back amigo, to the land of enchantment, New Mexico.’ Dirk: “Naast de gevoelige, sentimentele liedjes was ik op zoek naar een iets vrolijker nummer. Ik had verschillende liedjes op het oog, totdat producer Klaas opeens met Land of Enchantment kwam aanzetten. Dit nummer wordt in de countrywereld regelmatig gespeeld. Ik kende het niet, maar bij de eerste keer dat ik het hoorde dacht ik: als Elvis nog had geleefd, zou hij dit nummer zeker hebben gezongen. Kortom, een stijl die mij bekend in het gehoor lag.” |
In The Garden C.A. Miles, 1912 In the Garden is een bijbelse lofzang daterend uit 1912, toen zowel de tekst als de muziek werd geschreven door de Amerikaan Charles Austin Miles. Miles was opgeleid als apotheker, maar gaf er al snel de brui aan omdat hij zich meer geroepen voelde om gospelmuziek te gaan schrijven. In the Garden schreef hij na een droom, waarin hij zichzelf en Maria in een mooie tuin bij het graf van Jezus zag. Plots verscheen Jezus, waarna Miles ontwaakte. Na dit visioen pakte hij onmiddellijk pen en papier en kwamen de woorden voor In the Garden naar eigen zeggen als vanzelf. ’s Avonds schreef hij de muziek erbij en zo was een gospelsong geboren. Later werd Elvis Presley de bekendste vertolker van het lied. Waar gaat het over? In the Garden vertelt over een ontmoeting met Jezus en de vreugde die de persoon in kwestie daaraan beleeft. Het is een opgewekt liedje met een blijde boodschap. Mede daardoor genoot deze gospelsong grote populariteit onder gelovigen. Het Engelse woord gospel betekent evangelie en is een verzamelnaam voor drie soorten muziek: de traditionele (zwarte) gospel, gospelrock en praisemuziek. Opmerkelijk is dat In the Garden werd geschreven in een tijd dat de laatste twee vormen nog niet bestonden en de eerste vorm min of meer was voorbehouden aan de zwarte bevolking. C. Austin Miles was echter een blanke, die niettemin trots was op zijn benaming als gospelschrijver. Dirk: “Aan dit liedje zit een bijzonder verhaaltje vast. De galm die in het nummer wordt gebruikt, is namelijk afkomstig uit een kerk in Westzaan. In de kerk is een alarmpistool afgevuurd en vervolgens is de nagalm opgenomen. Deze galm is in de studio gemixt met het liedje, waardoor de akoestiek van de kerk als het ware doorklinkt in de opname. Dat geeft deze gospel een vol en warm geluid. ‘De Zuidervermaning’ is overigens een Doopsgezinde kerk van hout - een Zaanse traditie - met wit zand op de vloer. Buiten is de kerk omgeven door veel groen en het gebouw zelf is ook groen geschilderd. Zeer toepasselijk dus op In the Garden.” |
Smokey Places Abner Spector, 1961 Met Smokey Places maakt Dirk Box een uitstapje naar de countrymuziek. Het nummer werd in 1961 voor het eerst gezongen door The Corsairs, een Amerikaanse ‘doo wop’ groep die hiermee zijn grootste hit scoorde. Doo wop is een a capella muziekstijl die in de jaren twintig is ontstaan in de Verenigde Staten. Ronnie McDowell, ook een Amerikaan, bouwde Smokey Places in de jaren tachtig om tot een countrynummer. Behalve als countryzanger is McDowell vooral bekend vanwege zijn treffende gelijkenis met Elvis Presley, zowel qua stem als qua uiterlijk. Direct na de dood van Elvis in 1977 schreef hij het eerbetoon The King Is Gone, wat prompt een grote hit werd. Hij zong daarna onder meer voor diverse tv-producties over het leven van Elvis, maar maakte vanaf begin jaren tachtig vooral naam als countryzanger. In die stijl nam hij ook Smokey Places op. Op het nummer is ook een populaire linedance gemaakt. Waar gaat het over? Smokey Places gaat over een geheime liefde tussen een man en een getrouwde vrouw. Noodgedwongen ontmoeten ze elkaar op ‘smokey places’ (rokerige plaatsen) en dansen ze alleen ‘waar niemand onze gezichten kent’. ‘Op een dag zal hij je laten gaan en ben je vrij om bij mij te zijn’, hoopt de zanger vurig. Maar tot die tijd: ‘Meeting in smokey places...’ Dirk: “Dit nummer heb ik voor het eerst gehoord tijdens een cd-presentatie van countryzanger J.J. Johns, een goede vriend van mij die in Portugal woont. Hij heeft mij gestimuleerd om deze cd te gaan maken en gaf daarmee het zetje dat ik nodig had. Het nummer Smokey Places heeft mij op een of andere manier geraakt. Ik hou van veel muziekstijlen en country is daar één van. Daarom ben ik ook blij dat ik op dit album een countryliedje ten gehore kan brengen.” |
My Other Side Nick McAlley, 2005 Een eigen cd en dan het liefst eentje met daarop ook een eigen, niet gecoverd nummer. Dát was de droom van Dirk Box. Bij het totstandkomen van My Other Side viel alles op zijn plaats en dat is voor een belangrijk deel te danken aan de samenwerking met producer en muzikant Nick McAlley alias Klaas Versteeg. Geïnspireerd door het enthousiasme en de stem van Dirk, nam Klaas het initiatief om een nummer voor hem te schrijven. Dat werd My Other Side, gebaseerd op de titel van het album. Geheel volgens de voorkeur van Dirk bestaat de begeleiding uit veel blazers. In een later stadium is ook de gitaar er aan toegevoegd, wat het liedje nog verder aan kracht doet winnen. Waar gaat het over? My Other Side verbeeldt een droom. Een droom van iemand die eigenlijk verlegen is, maar die er voor kiest om met zijn zang voor het voetlicht te treden om zo de verlegenheid te doorbreken. Op die manier toont hij zijn andere kant, een kant waarbij vreugde en de liefde voor het zingen gloriëren, waarmee toehoorders worden verrast en waarmee Dirk Box geheel zichzelf kan zijn. Een droom die nu werkelijkheid is geworden. Dirk: “Ik vind het een grote eer dat mijn producer Klaas Versteeg voor mij een nummer heeft geschreven dat precies verwoord waarom ik deze cd wilde opnemen. Het liedje is stukje bij beetje gegroeid, van de eerste ruwe versie tot een prachtig arrangement. De fraaie saxofoonstukken zijn trouwens door Klaas zelf ingespeeld. Een nummer om trots op te zijn, denk ik.” |
The King Medley Samenstelling/arrangement: Klaas Versteeg Featuring: Teddy Bear - Mann-Low Hound Dog - Jerry Leiber/Mike Stoller Don’t Be Cruel - Otis Blackwell/Elvis Presley Jailhouse Rock - Jerry Leiber/Mike Stoller That’s All Right, Mama - Arthur Crudup Tutti Frutti - Dorothy LaBostrie/Richard Penniman Hij heeft van alle artiesten de meeste nummers in de hitparades gehad (149), stond het langst op nummer 1 (80 weken), had de meeste nr. 1 hits achter elkaar (10) en van zijn platen gingen er wereldwijd al meer dan een miljard over de toonbank. Maar eigenlijk is zijn bijnaam alleen al voldoende als introductie: The King. Deze cd is dan wel ‘The Other Side of Dirk Box’, toch mocht Elvis Presley niet helemaal ontbreken. De Elvis medley is dan ook een ode aan de koning van de Rock ’n Roll. Toch laat Dirk ook hierin een andere kant van hemzelf zien. Waar hij in het verleden als Elvis-imitator vrijwel uitsluitend de langzamere nummers van Presley ten gehore bracht, bevat de Elvis medley vooral stevig swingende liedjes. Stoelen aan de kant en rock ’n rollen maar! Waar gaat het over? Het gaat te ver om alle nummers te beschrijven, maar één historisch verhaal is wel zeer de moeite waard. Het nummer That’s All Right, Mama betekende namelijk het begin van de Elvis-sound zoals we die kennen. In de zomer van 1954 deed Elvis een eerste serieuze poging om wat liedjes op te nemen. Het resultaat leek niet geweldig, tot Elvis tijdens een koffiepauze uit balorigheid op een rare manier begon te spelen. Hij dreunde flink op zijn gitaar, sprong heftig heen en weer en zong ondertussen met een kreunende stem en hoge uithalen de bluesklassieker That’s All Right, Mama. Aangestoken door het ritme gingen bassist Bill Black en gitarist Scotty Moore meedoen met Elvis. Producer Sam Phillips wist het meteen: de Elvis-sound was geboren! Dirk: “Mensen die mij kennen, denken misschien ‘The Other Side en dan toch een Elvis-nummer?’ Deze medley is een eerbetoon maar ook een ‘other side’, want de rock & roll nummers van Elvis heb ik nooit in het openbaar uitgevoerd, wel de ballads en lovesongs. Nu dus voor het eerst!” |
One Day (duet) Chris Andrews, 1965 De jaren zestig betekenden de opkomst van de beatmuziek en één van de vrouwelijke sterren van deze stroming was de Britse zangeres Sandie Shaw. Midden jaren zestig scoorde zij verschillende grote hits met nummers als (There’s) Always Something There To Remind Me en Long Live Love. In 1967 won Shaw het Eurovisie Songfestival met het nummer Puppet On A String, een lied dat zij zelf verafschuwde. Sandie Shaw stond ook bekend om het feit dat zij steevast op blote voeten het podium betrad, volgens eigen zeggen omdat zij dan meer relaxed was en zich beter in een liedje kon inleven. Een groot deel van de nummers van Sandie Shaw werd geschreven door Chris Andrews. Deze bekende zanger, liedjesschrijver en producer componeerde ook het lied One Day, dat in 1965 verscheen op Shaw’s album Me. In datzelfde jaar was One Day een van de zes liedjes die in aanmerking kwam voor de Engelse inzending op het Eurovisie Songfestival later dat jaar. Tijdens een televisieshow op de BBC werden alle liedjes vertolkt door zangeres Kathy Kirby, waarna de kijkers per brief konden stemmen. Zij kozen niet het nummer van Chris Andrews maar het liedje I Belong, waarmee Kirby tijdens het songestival in Napels de tweede plaats zou behalen. One Day werd ondanks de mooie, gevoelige melodie en tekst nooit een grote hit. Het is dan ook een relatief onbekend nummer gebleven. Uniek is dat Dirk Box het lied voor zijn cd als een duet heeft opgenomen, samen met zangeres Lenie Zuijderhoudt. Waar gaat het over? One Day gaat over een gestrande liefde. Een relatie die eindigt omdat één van de twee door omstandigheden moet vertrekken. Het liedje heeft een sentimentele ondertoon, maar er klinkt ook hoop in door. Hoop voor de toekomst, waarin alles misschien toch nog goed komt. ‘Op een dag zullen we elkaar weer ontmoeten’, zo klinkt het bij het afscheid, ‘Op een dag zijn jij en ik misschien weer samen.’ Dirk: “Een van mijn dromen was het opnemen van een duet voor mijn cd. Zo ontmoette ik Lenie Zuijderhoudt, een prachtige vrouw met een bijzonder mooie en gevoelige stem. De keuze voor dit liedje kwam op een soort mystieke wijze tot stand. Op een avond luisterde Lenie naar een album van Sandie Shaw. Na het laatste nummer wilde zij hem afzetten, maar toen begon er plots nog een liedje. Een verborgen track! Dat was het nummer One Day. Eigenlijk waren we allebei direct verliefd op dit nummer. Lenie zingt hier niet alleen prachtig, ze heeft mij ook een beetje ‘gecoached’ tijdens de opnames. Hopelijk kunnen we in de toekomst meer samen doen op zanggebied.” |
My Way Claude François/Jacques Revaux, 1967 / Bewerking: Paul Anka, 1968 My Way werd wereldberoemd door Frank Sinatra, maar wat veel mensen niet weten is dat het liedje oorspronkelijk uit Frankrijk komt. De Franse zanger Claude François bracht het in 1967 uit onder de title Comme d’habitude, wat vrij vertaald ‘zoals gewoonlijk’ betekent. Het nummer ging over een opgebrande relatie en werd in enkele Franstalige landen een kleine hit. Een toen nog onbekende Britse zanger, David Bowie, merkte het liedje op en schreef er zijn eigen Engelse tekst bij. Echter zonder succes, want geen enkele platenmaatschappij zag er brood in. Dat alles veranderde toen de Canadese popzanger Paul Anka de rechten op Comme d’habitude verwierf en het lied herschreef naar My Way. In Frank Sinatra, een gearriveerde ster die enigszins over zijn top heen leek, vond Anka de ideale zanger. My Way groeide uit tot een wereldhit en ontpopte zich tot één van de meest gecoverde nummers aller tijden. Bizar genoeg lijkt het nummer vooral populair bij zangers die deze wereld vroegtijdig (moeten) verlaten. Elvis zong het, Herman Brood, André Hazes (met Nederlandse tekst) en ook met de oorspronkelijke vertolker Claude François liep het slecht af... Hij overleed in 1978 doordat hij werd geëlektrocuteerd toen een föhn in zijn badwater viel. Waar gaat het over? My Way gaat over iemand die aan het einde van zijn loopbaan terugkijkt op zijn prestaties en levenswijze. Hij heeft successen en dieptepunten gekend en misschien niet altijd het juiste gedaan. Maar, zo concludeert hij, ik heb het in ieder geval op míjn manier gedaan. Het grappige is dat My Way in feite over Frank Sinatra zelf gaat. In 1968 verkeerde zijn carrière in een dip en tijdens een gesprek met de jonge Paul Anka zinspeelde Sinatra op zijn pensioen. “Schrijf maar een liedje voor me”, zou hij gezegd hebben, waarop Anka met Sinatra in gedachten de tekst voor My Way schreef. Het liedje stond Sinatra aanvankelijk niet aan, maar hij liet zich toch overhalen. Met zijn grootste hit tot gevolg. Dirk: “Elvis heeft dit nummer tijdens zijn een van zijn laatste concerten op zo’n gevoelige manier gezongen, dat ik nog steeds kippenvel krijg als ik het hoor. Met name het vioolspel en de opbouw van het nummer waren heel bijzonder. Ik heb geprobeerd iets van dat gevoel terug te laten komen in mijn uitvoering. Veel mensen hebben mij ook gevraagd om My Way op deze cd te zetten. Producer Klaas Versteeg heeft een versie gemaakt die het gevoel van die tijd, eind jaren zestig, weer terugbrengt. Een nummer dat prachtig is opgebouwd naar een climax.” |
Teksten verzorgd door Constantijn Hoffscholte, Aalsmeer